Niye Her Kafamı Kaldırdığımda Bir Erkekle?
Niye ben her kafamı kaldırdığımda bir erkekle göz göze geliyorum?
Niye sokakta rahat rahat yürüyemez olduk. Yaşlısı genci, bileni bilmeyeni, açı toku hep kadın dikizliyor. Kalabalık bir erkek topluluğuysa göstere göstere, tek başına bir sokakta karşılaşırsa çaktırmadan… Çaktırmadığını sanıyor ya işte! Kendisini doğuran annesinden daha zeki olduğunu sanıyor ya. Kurnazlık, haysiyetsizlik, karaktersizlik damarlarına işlemiş ya.
Ne bakıyorsun diyorum, sen ne bakıyorsun diyor.
Yalanına kendisi bile inanmış. Önüne bak diyorum, pişmiş kelle gibi sırıtıyor. Niye kafamı kaldırır kaldırmaz bir erkekle göz göze geliyorum diyorum, zaten sinirliyim, git işine diyor. Ben sinirsiz miyim? Soruyorum! Bende sinir yok mu? Çözüm bu mu? Sinirlisin diye korkup kaçacak mıyım? Kendini haklı çıkarmak için kelime oyunları, bindir türlü pozlar, oyunculuk… Bütün bunlara değer mi? Yıllarımızı mahvettiniz. Kendi çocuklarınızı mahvettiniz, Gençleri mahvettiniz. Niye?
Bütün kadınlarla konuşuyoruz, hangisi rahat, hangisine bakmıyorlar acaba diye soruyoruz kendimize? Yanında çocuk veya erkek varsa daha az bakıyorlar. Kadını erkeğin uzantısı, bir mal olarak görüyorlar. Ya sahiplenilebilir veya sahipsizse her şey müstahaktır. Ama evli çocuklu kadın sokakta yalnız geziyorsa ona da bakıyorlar. Yani aslında sadece başka bir erkekle çatışmaktan korkuyorlar. Onun haberi olmadığı müddetçe kadınların rahatı falan umurlarında değil. İnsan olmak falan da umurlarında değil.
Niye başka bir erkek kendilerine baktığında ne bakıyorsun birader diye kavga çıkarıyorlar?
Bakışların bu kadar rahatsız edici olduğunu bildikleri halde niye bakıyorlar? Bazı erkekler bizim medeni dünyamızdan çok farklı ve çok daha ilkel bir gezegende mi yaşıyor? İş kendini kontrol etmeye gelince, tehlike anında hemen savunmaya geçebiliyorlar. O zaman niye önlerine bakarak yürümüyorlar, bu ahlaksızlık, bu başıboşluk niye? Ben artık buna dayanamıyorum.
Geçen akşam erkek bir arkadaşımla taksiye biniyorum. Arkaya oturur oturmaz taksicinin dikiz aynasındaki bakışlarına çarpıyorum. Ben de bakıyorum sert bir şekilde ne oluyor gibisinden. Adam geri adım atmayınca arkadaşımla havadan sudan konuşup ortamı dağıtmaya çalışıyorum. Adama çıkışırsam arkadaşımla kavga edecekler, onun zarar görmesinin istemiyorum. Eğer bu taksiye tek binen başka kadınlar falan oluyorsa onları koruyamadığım ve bu adama cezasını veremediğim için üzülüyorum. Bu tek bir örnek ve biz kadınlar bunun gibi şeyleri her gün yaşıyoruz.
Niye yaşıyoruz biz bunları?
Kimse bunların toplu tecavüzlerle, erkek şiddeti, ensest, çocuk istismarları, toplumdaki bu çöküntü ile ilgili olmadığını söylemesin bana. Ahlaklı insan kafasını kaldırıp başkasını rahatsız edecek bakışlar da atmaz. Hukuken cezası verilmiyor ama bu insanların hepsi potansiyel birer tecavüzcüdür. Karanlıkta, tenhada bir kadınla yalnız kaldığında nefsime uydum pişmanım diyecek ve mahkemeden indirim alacak!
Niye bu insanlara irade ve nitelik kazandıracak eğitim ve kültür programları başlatılmıyor? Bu insanlar bu cesareti hala nereden alıyor? Küçücük çocuklarımız, genç kızlarımız bu ortamın içinde nasıl güvende hissedebilirler? Yazık değil mi onlara? Anne babaların bu kadar endişelenmek zorunda kalması hak mı? Niye bu duruma sinirlenen çok az kişi var? Her şeye öfkelenen bu insanların bu konuya gelince neyi var böyle?
Gerçekten biri beni aydınlatsın. Kabullenmiyorum, alışmıyorum, alışmayacağım.
Konu hakkında sizler de fikirlerinizi paylaşırsanız sevinirim. Çünkü her gün aynı ortamda, her gün aynı şeyleri yaşayıp duruyoruz. Bir şeyler değişmeli değil mi?
Sevgilerimle.
