Deniz, Gökyüzü ve Sonsuzluk
Sadece ruhum, deniz, gökyüzü ve sonsuzluk…
Deniz hiç bu kadar yeşil olmamıştı. Bir fantastik filmin içine girseydim ancak böyle hissederdim… Sanki bir bataklıkta ilerliyorum ve ben ilerlerken uçuşan yırtıcı bataklık kuşları çoğalıyor. Daha çok başıma üşüşüyorlar. Gökyüzü tam bir bataklığın gökyüzü gibi, boğucu, dar… Ama ikisi birlikte yine de özgürlük getiriyor, sınırsızlık… Elimi atsam elime bulaşacak yeşil sıvı, tuhaf hissettiriyor. İleride köprü anlamsız duruyor, ne işi var bataklıkta.
İnsana bağlayıcı tüm dünyalar geride şimdi. Dünyada bir sınır yok. Sonsuzluğu hissetmek işte böyle sonsuz hissetmek, tüm kavramları küçücük ve önemsenmez bırakıyor. Hatırlatmıyor ki. Kimsesizlik-kimselik-kimse olmak. Hissettiğin şey sadece ruhun oluyor…
Maddenin sınırlayıcılığından sıyrılıp ruhun genişliği içinde nefes almak, o huzurlu zevki tatmak. O zevki değişebileceğin benzerlikte bir güzelliğin olmadığının farkında ol. Çünkü bir bütün. Ruh ve sonsuzluk… İkisi baş başa, göz göze, nefes nefese…
Bataklık sıvısı yoğun, bataklık kuşları saldırgan, gökyüzü kapalı, ruhum. Sonsuzluk…
Yazımı beğendiyseniz benzer bir yazım için tıklayınız.
Sevgilerimle.
