Güzel

Güzel

Hayat öyle güzel, öyle anlamlı, öyle yaşanılası ki… Uzun metraj film olunca anlaşılıyor her şey. Kısa metraj insanı çok yanıltıyor. Hayat, benim değer verdiklerimle vermediklerim arasındaki uçurum kadar derin. Aslında insanın en çok değer vermesi gereken kendisi iken, insan bir başkasının dokunuşlarına daha çok değer verebiliyor. Bir başkasının beğendiği hemen beğenilir olurken, kendi beğendiğinden hemen burun kıvırabiliyor.

Her şey değişken. Ama en çok da karakterler revizyona uğrayabiliyor. Eski ben dersem, hangisinden bahsetmeliyim bilemiyorum ama asla bir başkasının doğrularına ihtiyaç duymazdım. Ben bilirdim her şeyi. Şimdi bana bakıyorum ne biliyorsam, aslında keşfederek öğrenmemiş, hep başkalarının yaptıklarını tekrar etmişim. Özellikle de beni beğenmeyen başkalarının. İkisi de yanlış biliyorum. Cümleler içimden geldiği gibi çıkmalı dudaklarımdan. Başkasının suflörü değil, kendini doğaçlayan olmalıyım.

Ama bunlar da güzel. Bunlar da insanca. Ve önümde hep yeni sayfalar olduğunu bilmek çok iyi. Hep daha güzeline giden uzun bir yol olduğunu görebilmek. Bazı iyi başlayanlar kötüye giderken, bazı kötü başlayanlar iyiye gider. Ve buna hayat denir.

İşin güzel yanı eskiden olduğu gibi her gördüğüm güzelle, hayatın anlamını konuşup, hemhal olmaya çalışmıyorum. Yani paylaşmaya ihtiyaç duymuyorum. Tüm güzellikleri yaşamak istiyorum, tüm güzellikleri hissetmek, hayatı çok iyi anlamak, tanımak ve beni ona götürecek güzellikleri görmek, bilmek istiyorum. Hiçbir kelime gereksiz olmadığı gibi hiçbir an da yaşanmadan anlaşılamaz. Bunu ilk keşfettiğimden beri oldukça zaman geçmesine rağmen fikrimin değişmemesi beni, bu düşüncemin doğruluğunu kanıtlar nitelikte sağlam delillere götürüyor.

Yaşamak sadece insan olmaktan ibaret değil. Müzik dinlemek de lazım. Şarkı söylemek de lazım. Yazmak da lazım. Resim yapmak da lazım. Güzele doya doya bakmak lazım. Kalbin aşık olarak. Gözlerin bayram ederek. Of ben ne yapacağım kendimle.   

Yazımı beğendiyseniz benzer bir yazı için tıklayınız.

Sevgilerimle.